Allah-u Teâlâ Kur’an-ı kerim’inde insanlar arasında uzun bir ömre en çok tutkun olanların Yahudiler olduğunu beyan buyurmaktadır:
“Yemin olsun ki, sen onları yaşamaya karşı diğer insanlardan, hatta müşriklerden de daha düşkün ve hırslı görürsün.” (Bakara: 96)
Oysa her şeyin bu dünyadan ibaret olduğuna inanan müşriklerin yaşamaya daha fazla düşkün olmaları gerekirken, ehl-i kitap olan Yahudilerin onlardan daha fazla düşkün olmaları son derece dikkat çekicidir.
“Onlardan her biri ömrünün bin yıl olmasını ister.” (Bakara: 96)
Nefislerine bu kadar düşkün, yaşamayı bu kadar seven kimselerin ölümü temenni etmeleri şüphesiz ki mümkün değildir. Bunların Allah’a ve ahirete zerre kadar imanları olsaydı, bu dünya hayatına böyle herkesten daha fazla hırsla sarılmazlardı.
“Oysa ki (bu şekilde uzun) yaşatılması, onu azaptan uzaklaştıracak değildir.
Allah onların yapmakta olduklarını görür.” (Bakara: 96)
Burada sadece Yahudilere değil, bu münasebetle bütün beşeriyet için pek büyük bir ders vardır.
Âyet-i kerime gerçek müminin ahireti de ölümü de dünyadan çok sevdiğine delildir.
Enes bin Mâlik -radiyallahu anh- den rivayet edildiğine göre Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyururlar ki:
“Birinizin başına (hastalık gibi) bir sıkıntı gelince, sakın ölümü dilemesin. Muhakkak dilemek zorunda kalırsa şöyle desin:
Allah’ım! Yaşamak benim için hayırlı olduğu müddetçe beni yaşat. Ölmek hayırlı olduğu zaman da beni öldür.” (Buhârî. Tecrîd-i sarîh: 1916)
Kur’an-ı kerim’de şerefli olan bazı mahlukatın üzerine yemin etmek âdet-i ilâhîdendir.
Allah-u Teâlâ Nâziat Sûre-i şerif’inde bazı melek grupları üzerine yemin ederken can alan melekleri de katmıştır.
Şöyle ki:
“Andolsun söküp çıkaranlara!” (Nâziat: 1)
Ölüm meleği ve yardımcıları kâfirlerin ölümleri anında canlarını boğarcasına, son derece şiddetli ve çetin bir şekilde, parmak uçları ve tırnak altları gibi vücudun tâ derinliklerinden söke söke, çeke çeke alırlar. Sonra onlara cehennem kokusunu teneffüs ettirirler. Çok dalı ve budağı olan kızgın bir şişin yaş yünden çıkarıldığı gibi çıkarırlar.
“Andolsun yavaşça çekenlere!” (Nâziat: 2)
Müminlerin canlarını ise şefkat ve merhametle, sühulet ve yumuşaklıkla, rahatça ve usulca, sanki çözülmesi kolay bir düğümü çözer gibi kolayca alırlar.
