Hazret-i Ebu Bekir -radiyallahu anh- Efendimiz, yoksul müslümanlara yemek yedirir, onları doyururdu. Bir gün Ebu Cehil kendisine:
"Ey Ebu Bekir! Allah'ın bu yoksul kimseleri doyurabileceğine inanıyor musun?" dedi.
Ebu Bekir -radiyallahu anh- Efendimiz:
"Evet" dedi.
Ebu Cehil:
"O halde neden onlara yedirip açlıklarını gidermiyor?" diye sordu.
Hazret-i Ebu Bekir -radiyallahu anh-:
"Allah-u Teâlâ bir kısım insanları fakirlikle, bir kısmını da zenginlikle imtihan eder. Fakirlere sabretmeyi, zenginlere de yedirmeyi emreder." buyurdu.
Ebu Cehil:
"Vallâhi ey Ebu Bekir, sen olsa olsa büyük bir sapıklık içindesin. Sen sanıyor musun ki Allah'ın bunları doyurmaya gücü yettiği halde bir şey vermiyor da onlara sen yemek yediriyorsun?" diyerek hezeyanlarda bulundu.
Bunun üzerine şu Âyet-i kerime nazil oldu:
"Onlara: 'Allah'ın size rızık olarak verdiklerinden hayra sarfedin!' denildiğinde, kâfirler müminlere: 'Allah'ın, dileseydi doyuracağı kimseleri biz mi doyuralım? Siz gerçekten sapıtmış kimselersiniz.' derler." (Yâsin: 47)
Allah'ın âyetlerine sırt çevirip, içinde bulundukları dalâlet girdabı için mazeretler ileri sürdükleri yetmiyormuş gibi, iyilikten kaçmak ve kendi cimriliklerini göstermemek için bir bahane arıyorlar. Onlar kendi cimriliklerini göstermemek için bu gibi ifadeler kullanıyorlardı. Nitekim her asırda yaşayan cimriler de böyle söylemektedirler.
Akılları çalışmayan bu beyinsizler rızık hazinelerinin, Yaratıcı'nın yedi kudretinde olduğunu ve O'nun; zenginin merhamet edip etmeyeceğini, fakirin de sabredip etmeyeceğini imtihan etmek maksadıyla insanlardan bazılarını zengin, bazılarını fakir kıldığını bilmezler.
Allah-u Teâlâ fakirlere dünyalık vermemiş, zengine ise fakire zekât vermesini emretmiştir. Bütün bunlar imtihan içindir. O dilediğini yapar, O'nun hiçbir hükmüne hiç kimsenin itiraz etmeye salâhiyeti yoktur.
•
İslâm dinine en çok hizmet eden en üstün vasıflı, imanında en samimi, ibadetlerinde en ihlâslı, Hazret-i Allah'a ve Resulullah Aleyhisselâm'a en içten iman ile bağlı, Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'e hayatını tam anlamıyla feda eden ve ona en yakın insan olması hasebiyle müslümanlar arasında hem imanda ilk müslümanlardan hem de halifelik makamında ilk olmuştur.
İslâm'ın bütün emirlerini en içten bir bağlılık ve samimiyet ile yaşamış, yaşanması için numune olmuş bir insandır.
O ve diğer Ashâb-ı kiram Efendilerimiz, İslâm'ın uğruna pek çok sıkıntılara katlanmışlar, ölüm dâhil hayatlarını ortaya koymuşlar, onların bu insanüstü gayret ve çabaları bizzat Allah-u Teâlâ tarafından Kur'an-ı kerim'de karşılık verilmiş, övülmüşler, sevilmişler ve ilâhi hoşnutluk ile taltif edilmişlerdir.
İslâm dini ile şereflenen her mümin başta Sıddîk-ı Ekber Ebu Bekir -radiyallahu anh- Efendimiz olmak üzere bütün Ashâb-ı kiram -radiyallahu anhüm- Hazerâtı'nın yaptığı amelleri kendilerine esas almışlardır. Âyet-i kerime ve Hadis-i şerif'lerde hepsi özel bir övgüyle anlatılmaktadır.
Bu dinin bütün zorluklarını ömürlerini ortaya koyarak omuzlamışlar, pek çok fedakârlıklarda bulunarak günümüze kadar gelmesi için en sağlam zemini oluşturmuşlar ve örnek olmuşlardır.
Hazret-i Ebu Bekir -radiyallahu anh- Efendimiz ve diğer Ashâb-ı kiram -radiyallahu anhüm- Efendilerimiz dinimizi ilk yaşayan ve kaynağını ilk elden duyan, anlayan, yaşayan ve yayan seçilmiş insanlar olmuşlardır. Ahlâkî üstünlükleri, insanî meziyetleri ve ilişkileri bütün insanlığa örnek olacak şekildedir.
