Ebu Leheb, Resulullah Aleyhisselâm'ın amcası olması sebebiyle hususi bir şerefe sahip bulunuyordu. O ise bunu takdir edemedi. Yeğenine yardımcı olacak yerde engel olmaya çalıştı, küfrün öncülerinden oldu.
Asıl adı Abdüluzzâ idi. Yanaklarının pek kırmızı olmasından dolayı ateşe benzetilerek Ebu Leheb denilmiş ve bu künye ile meşhur olmuştur. Ebu Leheb "Alev babası" demektir. O itibarla Resulullah Aleyhisselâm'a ve İslâm'a düşman oldukları için kendi kendilerini cehenneme atmış olan kâfirlerin hepsinin temsilcisi olması sebebiyle, onun mahvolması, hepsinin mahvolmasına misal yapılmıştır.
"Ne malı ne de kazandıkları onu kurtaramadı." (Tebbet: 2)
Ebu Leheb mala çok düşkün olduğu gibi, çok cimri bir adamdı. Servetine çok güveniyordu.
"Eğer yeğenimin dedikleri doğru ise, çoluk-çocuğumu ve malımı fidye olarak verip kendimi azaptan kurtarırım." diyordu.
Fakat malı da fayda vermedi kazancı da. Çünkü iki eli kurumuş ve helâk olmuştu.
"O alev alev yükselen bir ateşe girecektir." (Tebbet: 3)
Öyle bir ateş ki, dünyada eşi ve benzeri görülmemiş. Sadece cisimleri değil, ruhları sarıp gönüllere nüfuz eden, gürül gürül yanan son derece şiddetli ateş!
"Odun taşıyıcısı olarak karısı da, boynunda liften bükülmüş bir ip olduğu halde (oraya girecektir)." (Tebbet: 4-5)
Ebu Leheb'in yalnız kendisi değil, karısı Ümmü Cemil de ateşe yaslanacaktır.
Kâfirler cehennem odunu olduğundan, küfre hizmet etmek, cehenneme odun taşımak mânâsına gelmektedir.
Ümmü Cemil de kocası gibi Resulullah Aleyhisselâm'a düşmanlıkta ileri gitmişti.
Öyle ki; geçeceği yol üzerine geceleyin dikenli otları yayarak ona eziyet etmek isterdi. Onun için bu tabirle kınanmıştır. İçinde bulunduğu azap artsın diye, cehennemde odun taşıyıp kocasının üzerine atacak, ayrıca boynuna ateşten bir zincir geçirilecektir.
Allah-u Teâlâ'nın bu açık ve kesin beyanı on beş sene kadar sonra Kur'an-ı kerim'in haber verdiği şekilde aynen gerçekleşti.
Bedir savaşına Kureyş'in bütün ileri gelenleri gittiği halde, o hastalığı yüzünden gidememişti. Kendi yerine Âs bin Hişam'ı gönderdi. Müşriklerin bozguna uğradığını öğrendikten yedi gün sonra elleri kurumuş olarak evinde ölmüş, üç gün kimsenin haberi olmamıştı.
Bulaşıcı hastalığının korkusundan ve iğrenç kokusu yüzünden habis cesedine günlerce kimse yaklaşamadı.
Nihayet utandıkları için çocukları Sudanlılar'dan birkaç kişiyi ücret karşılığı tutarak gömdürmek zorunda kaldılar.
