Ayşe Nine sabah kalkmış, 5 numaralı odadaki bir hasta arkadaşına geçmiş olsuna gitmiş, arkadaşının gönlünü ve hayır dualarını alarak, 6 numaradaki odasına dönüyordu. Tam odasına yaklaşırken, yere atılmış bir gül gördü, içi parçalandı.
"Aaa! Gülüm, seni buraya kim attı?" diyerek, şefkatle eğildi ve yerdeki kırmızı gülü aldı. Daha sonra elindeki poşetin içinden çıkardığı yarısı su dolu pet şişeye koydu. Sanki susuzluktan ölmeye yüz tutmuş bir canlıyı kurtarmış gibi mutlu oldu.
Yoluna elindeki pet şişenin içindeki gül ile devam etti. Biraz ileride ne görsün, yere atılmış bir gül daha! Üzülerek eğilip onu da aldı ve pet şişenin içine koydu.
"Üzülmeyin güzellerim." diye kokladı, okşadı ve sevdi gülleri.
Gençliğinde "Gül, Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'i temsil eder" sözünü duyduktan sonra gül çiçeğini bir başka sever ve sayardı. Hatta dualarında "Gül hürmetine", "Gül aşkına", "Gül Efendim" gibi cümleleri çok sık kullanması ile tanındığı için herkes ona "Gül Ayşe" diye hitap ederdi.
Hazret-i Allah Ayşe kuluna hiç çocuk vermemişti, eşi de otuz sene önce elli yaşında iken vefat etmişti. Hayatta yalnız kalmıştı. Şimdi ise yaşı seksenbirdi. Komşuları on sene önce bakıma muhtaç olduğunu düşündükleri için onu Bab-ı şefkat (şefkat kapısı) olan Darülaceze'ye yatırmışlardı.
Ayşe Nine elindeki güllerle Darülaceze'nin etkinlik salonundan geçerken, salonun çok güzel salavat-ı şerife sesleri ile yankılandığını duydu. Salona doğru yürüdü. Küçük öğrenciler, "Yaşlılara Saygı Haftası" münasebeti ile bu sene Kutlu Doğum Haftası için hazırladıkları programın bir eşini Darülacezede de sergiliyorlardı.
Kapıdaki öğrenciler:
"Buyrun programımıza davetlisiniz teyzeciğim" diyerek Ayşe Nine'ye bir gül uzattılar..
Ayşe Nine "Sağ ol kızım" diyerek gülü aldı diğer güllerin yanına koydu. Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'e methü senalar ile dolu programı izlemek için oturdu. Programı izledikten sonra kalbi "Gül Efendisine" olan hasretle daha da doldu taştı. Salondan çıkan en son kişi o oldu. Çünkü seyirciler tarafından yere atılan gülleri toplamadan yüreği rahat etmezdi. Sevgi ve şefkatle topladığı gülleri topladıktan sonra hepsini odasındaki vazo ve kavanozlara koyarak su ile besledi.
Odası gül bahçesine dönmüştü.
"Bu güzel, gül bahçesinde, Rabb'imle konuşmamak olmaz şimdi" dedi ve namaza durdu.
Darülaceze genç görevlilerinden birisi Ayşe Nine'nin bu serüvenini an be an odasındaki kamera sisteminden takip etmiş, çok duygulanmıştı. Genç görevlinin vazifesi yaşlıların güvenliği ve sağlığını takip etmek için kurulan kamera sistemi ile devamlı onları kontrol etmekti. Genç görevli, Ayşe Nine'nin kaldığı bölümdeki görevli arkadaşını aradı, müsaitse gelip Ayşe Nine'nin elini öpmek ve hayır duasını almak istediğini söyledi.
Görevli Ayşe Nine'nin kaldığı odanın kapısına geldi, kapıyı vurarak "Ayşe Teyzeciğim arkadaşım sizi ziyarete gelmek istiyor, müsait mi diye soruyor" diye seslendi. Ancak bir cevap alamadı. Merak edip kapıyı açtığında Ayşe Nine'yi namazda secde vaziyetinde buldu. Selam vermesini bekledi ama Ayşe Nine secdeden bir türlü kalkmıyordu. Acaba bir şey mi oldu diye kontrol etmek için dokunduğunda Ayşe Nine devrildi. Yüzünde, seksenbir senelik yorgunluk, keder ve hüznü eritip yok eden, güneş gibi, bir tebessüm bırakarak Hakk'ın rahmetine ve Gül Efendisi'ne kavuşmuştu.
Darülaceze, hayatta yalnız ve kimsesiz kalmış yolcuların son durağı idi. Cenazelerin sık olması da çok doğaldı. Fakat Ayşe Nine'nin cenazesinin arkasından "Allah Rahmet eylesin!" duası dudaklardan değil kalplerden gelmekteydi. Bu durumdan en çok da son kez elini öpemediği genç görevli etkilendi ve şöyle dedi:
"Her insanın dikeni vardır, gülü vardır. Ayşe Ninemiz gülde 'Kâinatın Gülü'nü gördü ve oradan sevdi. Sevdiğine kavuştu. Rabbim bizleri de 'Kâinatın Gülü'ne Peygamber Efendimiz'e kavuştursun. Şefaatine nail eylesin. Amin."
