"Anne bak!" diye bağırdı küçük Hüseyin.
Annesi Fatma Hanım: "Evet oğlum" dedi.
Ama gördükleri karşısında şaşkındı. Çünkü; daha dün çocukları ile yine Vatan caddesinden geçerlerken:
"Çocuklar burası İstanbul'un göbeği sayılır, yani insanların ve trafiğin en yoğun olduğu caddedir. Bu nedenle etrafımıza çok dikkat etmeliyiz." demişti. Oysa ki bugün aynı cadde üzerinde, bir tek vasıta dahi yoktu. Tabiri caiz ise kuş dahi uçmuyordu. Yol boyu kaldırımda caddenin güvenliğini sağlayan polis memurları ve meraklı bakışlar ile caddeyi geçen bir kaç yayadan başka hiç kimse yoktu.
Birden bir F16 savaş uçağı gökyüzünü yırtarcasına büyük bir gürültü ile hızla geçti.
Uçaklar, helikopterler, askerler, tanklar... geçiyordu. Hüseyin tankları görünce: "Oooo! Anne tanklar çok büyükmüş, 'Dev gibi!' ve çok gürültülü!" dedi.
Tankların geçmesi Fatma Hanım'a büyük bir ürperti verdi ve gayr-i ihtiyari: "Çok korkunç. Allahım korusun!" dedi.
Hüseyin annesinin tepkisine şaşırmıştı. "Anne korkunç olan ne?" diye sordu meraklı Hüseyin.
Fatma Hanım şöyle cevap verdi:
"Oğlum düşünsene bu tankların üzerindeki bayrak bir Türk bayrağı değil de bir düşman bayrağı olsa idi ve askerler silahlarını ve namlularını bize doğru doğrultmuş olsalardı."
Akıllı Hüseyin: "Yani kısaca 'savaş' olsa ve Allah korusun düşman ülkemize girmiş olsaydı" diye cevap verdi.
"Evet" dedi annesi ve ekledi: "Ne olurdu halimiz? Biz bu caddede, ablan ve abin evde, baban işte. Belki hiçbir zaman birbirimize kavuşamazdık. Binalara bak, sence buraya bir bomba atsalar ne hale gelirler?"
Hüseyin: "Yıkılır, dökülür ve çirkin olur. Hastanelerimiz kullanılmaz, okullarımız kapatılır." diye cevap verdi.
"Çevremize neler olur?" dedi Fatma Hanım.
"Ağaçlar, çiçekler, çimenler yanar kül olur. Kurur ve ağaçlar da meyve vermez." diye cevapladı Hüseyin.
"Evet, benim akıllı oğlum. Dahası da var. Düşmanlar elektirik santrallerimizi bombalarsa elektiriğimiz, suyumuz ve doğalgazımız da kesilir." dedi Fatma Hanım.
Küçük Hüseyin devam etti: "Soğuk, karanlık ve korkunç günler Anneciğim."
"Evet oğlum, bu nedenle Hazret-i Allah'a çok sığınmamız, dua ve niyazda bulunmamız lâzım.
Bu vatanı korumak için canını feda eden şehitlerimize ne kadar teşekkür etsek, ne kadar duâ etsek azdır."
•
Hüseyin ve annesi kendilerini hiç beklemedikleri bir anda askeri bir geçit törenini izlerken bulmuşlardı. Halbuki o gün özel bir gün de değildi.
Yaşlı bir teyzenin polis memurlarına:
"Evladım, bugün burda ne gösterisi var?" diye sorduğunu duydular.
Polis memuru da:
"Teyzeciğim gösteri filan yok, prova yapılıyor." dedi.
O sırada Hüseyin annesine: "Anne daha iyi görmek için daha yakına gidebilir miyiz" dedi. Annesi: "Elbette." dedi. Ve biraz daha ileriye gittiler. Sanki askerler Hüseyin ve annesi için özel bir geçit yapıyorlarmış gibi hissettiler kendilerini.
Tam o sırada bir anons duyuldu: "İşte geliyorlar! Türk milletinin şanlı gazi askerleri!"
Askerî bir araçla geçide katılan yaşlı gaziler Hüseyin'e el sallayarak geçtiler.
Arkasından bir bölük asker yüksek sesle bağırarak uygun adımda, albayraklar ile geçtiler. Ellerinde çok güzel bir kumaşa basılmiş Türk bayrakları vardı.
O anda semada ezan sesleri duyuldu. Ana-oğul birlikte ezan-ı Muhammedi'yi dinlediler.
Fatma Hanım İstiklâl Marşı'nın şu beytini söylemeden edemedi:
Bu ezanlar -ki şehâdetleri dinin temeli-
Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli.
Ezanlar bittiğinde artık Mehmetçik de gözlerden uzaklaşmıştı.
"Anne askerler görünmüyor ama sesleri ve ayak sesleri daha halen duyuluyor." dedi Hüseyin.
Annesi onurlu bir sesle "Evet, işte bu Mehmetçik! Gözle görülmediği zaman bile varlığı duyulur." dedi. Ve içtenlikle şöyle dua etti:
"Allah'ım! Vatanımızı muhafaza et, ordumuzu muzaffer et!" Amin.
