5 Nisan 320 tarihiyle Sivas’tan yazıldığı anlaşılan ihsan dolu mektubunuz bize ulaştı. Son derece sevindim. Allah’tan dileğim her zaman mesrur ve her türlü kederden korunmuş olmanızdır.
Rahmetli pederinizin makamına tayin edildiğinizi yazmıştınız. Bizden ayrılıp uzaklaştığınızdan dolayı üzüldüm ise de yine de Cenâb-ı Hakk’a karşı şükürde bulunmaktan başka gayemiz yoktur. Çile bitmemiş. İnşallah-u Teâlâ müddeti biter de siz ve sizin gibi gerçek aşıklarla yüzyüze gelerek şeref kazanılır.
Râbıta ile şimdilik yetinmeliyiz. “Sâdıklarla beraber olunuz.” (Tevbe: 119) Âyet-i celîle’si bu mânâya işaret etmektedir. Hararet artıp vücut ısısı yükseldikçe salât-u selâma devam ediniz. İstanbul’daki ihvanımızdan görmüş olduğunuz lütuf, şefkat ve yakınlıktan, duâcı kardeşiniz hakkındaki aşırı merhametlerinden bahsediliyordu. Cenâb-ı Hakk’a çok şükür. Evet bu konuya gelince, kalem ve söz susmakta, izaha güç yetirememektedir.
Erbil’deyken binde birinden daha az olanını arzetmiştim. Ancak şunu da bildirmekteyim ki, her türlü kemâlât ile bezenmiş ve her türlü meziyetlerle süslenmiş olan bir topluluğu ilim ve irfan ile kendine çekebilmek kolay değildir. Ne var ki, bu zâtların fakir kardeşiniz hakkındaki şefkat ve merhamet duyguları duâcınızın acz ve çaresizliğinden kaynaklanmaktadır. Dünyada kendimden daha âciz ve daha çaresiz başka bir şey göremiyorum, bilemiyorum. Siz de şu hakikatin doğruluğunu kabul edersiniz. Şu kadar var ki, Nakşibendiyye tarikatına mensub meşayih’te bulunan kulluk sayesinde pek çok zevâtın hüsn-i teveccühüne mazhar oluyoruz. Hazret-i Allah o sayede âhiretimizi de kolaylaştırıp âsân eylesin, âmin.
Bir arada bulunmaktan mahrum isek de zaman zaman mektuplaşarak bizleri sevindirmenizi bilhassa rica ve şimdilik şu kadar isteğimi ifade ile iktifâ eylerim. Duâcınız Ali ve Mehmed Efendi’lerle halife ve müridlerin pek çoğu ve özellikle yüce zâtınızı tanıyanlar selâm ederler, Efendim...
